Choroba Leśniewskiego-Crohna edukacja
Chorobę Leśniewskiego-Crohna definiuje się jako zapalenie całej ściany przewodu pokarmowego od jamy ustnej do odbytu. Ale skupia się najczęściej na jelitach jako nieswoiste ich zapalenie.
Podatność na zachorowanie zależy m. in od mutacji genu NOD2, regulującego aktywację makrofagów w odpowiedzi na lipopolisacharydy bakteryjne. W rozwoju choroby tej biorą udział cytokiny zapalne (TNF alfa).
Choroba Leśniewskiego-Crohna charakteryzuje się okresowymi zmianami zapalnymi, przedzielonymi zdrowymi odcinkami. Stan zapalny zaczyna się w błonie śluzowej, ale stopniowo zajmuje całą ścianę przewodu pokarmowego, prowadząc do jej włóknienia, co skutkuje powstawaniem przetok i zwężeń.
Do najczęstszych objawów należą:
- niedokrwistość
- gorączka o nieznanej przyczynie
- ból brzucha
- biegunka
- owrzodzenia aftowe (jama ustna)
- dysfagia
- wymioty
U 60% chorych obecność przeciwciał przeciwko Saccharomyces cerevisiae (ASCA) w klasie IgA i IgG jest swoista dla tej choroby. Do diagnostyki choroby Leśniewskiego-Crohna należy także kontrastowe badanie radiologiczne, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny, endoskopia (kolonoskopia i endoskopia kapsułkowa) oraz badanie histologiczne wycinka błony słupowej.
Wyróżnia się kilka sposobów leczenia: ogólne (zaprzestanie palenia tytoniu, profilaktyka chorób infekcyjnych i uzupełnienie niedoborów), farmakologiczne (zastosowanie glikokortykosteroidów, aminosalicylanów, leków immunosupresyjnych (np. metotreksat), leków biologicznych, antybiotyków (np. metronidazol), leczenie przeciwbólowe (opioidy) i przeciwbiegunkowe) oraz operacyjne.
Choroba Leśniewskiego-Crohna – zalecenia dietetyczne
Terapia żywieniowa powinna wyrównywać niedobór energii i utratę składników odżywczych oraz obejmować restrykcję żywieniową zależną od zajętego obszaru przewodu pokarmowego. Do jej zadań należy również minimalizowanie drażniącego działania pokarmu oraz wyrównywanie zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.
Jeśli pacjent nie jest w stanie przyjmować pokarmu drogą doustną, zaleca się w takiej sytuacji odżywianie parenteralnego (pozajelitowego, poprzez płyny ustrojowe – krew). W taki sposób istnieje szansa remisji objawów choroby. Jeśli tak się stanie, wprowadza się stopniowo żywienie doustne.
Dieta powinna być wysokoenergetyczna, bogatobiałkowa, lekkostrawna, ubogoresztkowa (uboga w błonnik pokarmowy), z ograniczona ilością cukrów rafinowanych oraz bezlaktozowa.
W diecie doustnej należy zadbać o to, aby: warzywa i owoce podawać w formie gotowanej, rozdrobnionej i obranej ze skórki, minimum 2 razy w tygodniu spożywać dania rybne. Z diety należy definitywnie wykluczyć: produktów tłustych, wzdymających, ostrych, alkohol, mocną kawę i herbatę oraz przetwory z cukrem i miodem.
Posiłki należy spożywać regularni, ale w małych ilościach. Należy je dokładnie przeżuwać oraz pilnować o odpowiednie nawodnienie organizmu. Pomimo wysokokalorycznej diety należy pilnować masę ciała, aby nie dopuścić do nadwagi lub otyłości.
Należy także zadbać o prawidłowe funkcjonowanie mikrobiomu jelitowego. W tym przypadku zaleca się spożywanie prebiotyków oraz suplementację probiotykami.